news

รถยนต์...กับสิ่งแวดล้อม

ทำไมต้อง LEV
สิ่งแวดล้อมเป็นพิษ มีผลต่อโรคภูมิแพ้อย่างไร
ลดกำมะถัน เพื่ออากาศบริสุทธิ์

ทำไมต้อง LEV

LEV หรือ Low emiision vehicle เป็นมาตรการแก้ปัญหาเรื่องสิ่งแวดล้อม ที่หน่วยงานในแคลิฟอร์เนีย คือ California Air Resources Board (ARB) เป็นตัวตั้งตัวตี ในการออกมาตรการควบคุมปริมาณไอเสีย จากรถยนต์ขึ้นมา

ARB ได้ตั้งกฏเกณฑ์ให้ผู้ผลิต ต้องทำการปรับปรุง และผลิตรถยนต์ที่ปล่อยมลภาวะน้อยลง ออกสู่ตลาด โดยรูปแบบรถยนต์ที่กำหนดไว้ เริ่มตั้งแต่ LEV, ULEV (ultra low) ไปจนถึง ZEV (zero emission) โดยอาศัยกลไกทางการตลาด นั่นคือกำหนดให้ รถยนต์ยี่ห้อใดก็ตามที่จะขายในแคลิฟอร์เนียได้ ต้องมีสัดส่วนของ LEV ในยอดการจำหน่ายตามที่รัฐกำหนด

เริ่มมาตั้งแต่ปี 1997 ยอดขาย 25 % ต้องเป็น LEV ปี 1998 ยอดขาย 48% ต้องเป็น LEV และในปีหน้า หรือปี 2000 นั้น เรียกได้ว่าเกือบทั้งหมด (96%) ต้องเป็น LEV!!!

ดังนั้น ไม่ต้องคิดให้เปลืองสมองก็เดาได้ว่า ผู้ผลิตรถยนต์ทุกค่ายที่หวังจะแชร์ตลาดรถยนต์ ที่ใหญ่ที่สุดในโลกแห่งนี้ ต้องตั้งหน้าตั้งตากันพัฒนา LEV ออกมา ไม่งั้นก็ชวดตลาดนี้ไป และเงื่อนไขนี้เอง ทำให้ผู้ผลิตรถยนต์รายเล็กๆหลายราย ต้องตัดใจออกจากอเมริกา

รถที่จะระบุว่าเป็น LEV มีหลักที่สำคัญคือ ต้องปลดปล่อย ไฮโดรคาร์บอนสู่บรรยากาศ น้อยกว่า 0.075 กรัมต่อระยะทางวิ่ง 1 ไมล์ (รถเก่าๆบางรุ่น พ่นไฮโดรคาร์บอนออกมาถึง 15 กรัมต่อไมล์) และต้องคงสภาพความสะอาดนี้ได้ไม่น้อยกว่า 100,000 ไมล์

ดังนั้น รถยนต์ LEV ที่กำลังสร้างกระแสตลาดอยู่ในบ้านเราเวลานี้ จึงเป็นผลพวงจากกฎหมายของอเมริกา ที่พอทำให้อากาศบ้านเรา สดใสขึ้นมาบ้าง แม้ว่ายังไม่มีการบังคับขู่เข็ญกัน อย่างในอเมริกาก็ตาม และยี่ห้ออื่นๆ ก็น่าจะตามมาโดยเร็ว...ใครๆก็รู้กันแล้วว่า คุณก็มี LEV อยู่ในมือเหมือนกันไม่ใช่หรือ???

สิ่งแวดล้อมเป็นพิษ มีผลต่อโรคภูมิแพ้อย่างไร

หลายๆท่านคงรู้จักชื่อเสียงของโรคภูมิแพ้เป็นอย่างดี ซึ่งนำมาทั้งอาการที่น่ารำคาญ เช่น การแน่นจมูก มีน้ำมูกไหลตลอดเวลา ไปจนถึงอาการที่รุนแรงขึ้น คืออาการหอบหืด และถ้าเป็นอย่างรุนแรง อาจจะทำให้เสียชีวิตได้

ในปัจจุบัน พบว่ามีผู้ป่วยที่มีอาการของโรคภูมิแพ้เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะในเขตเมือง และพื้นที่ที่มีโรงงานอุตสาหกรรม สาเหตุหนึ่งที่ยอมรับกันว่ามีส่วนสำคัญในการทำให้จำนวนผู้ป่วยเพิ่มมากขึ้น ได้แก่มลภาวะทางอากาศ ทั้งในแง่ของฝุ่นละออง และก๊าซพิษต่างๆ ที่เราต้องสูดดมเข้าไป

ปัจจัยแรก ที่มีความสัมพันธ์ต่อการเกิดโรค ในเขตพื้นที่ดังกล่าวอย่างมาก คือฝุ่นละอองขนาดเล็กกว่า 10 ไมครอน (0.01 มิลลิเมตร) ซึ่งทางวิชาการเรียกว่า PM10 ฝุ่นละอองเหล่านี้มีที่มาหลายแหล่ง ทั้งจากการก่อสร้าง และการเผาไหม้ที่ไม่สมบูรณ์ของเครื่องยนต์ดีเซล ในการตรวจวัดในพื้นที่กรุงเทพมหานครบางจุด พบว่าปริมาณฝุ่น PM10 นี้ เกินกว่าค่ามาตรฐานขององค์การอนามัยโลกมาหลายปีแล้ว การที่ฝุ่น PM10 มีขนาดเล็กมากนี้ ทำให้สามารถผ่านหลอดลมและกระจายเข้าไปได้ทั่วทั้งปอด ผลที่ตามมาก็คือ จะทำให้คนปกติกลายเป็นโรคภูมิแพ้ขึ้นมาได้ และในคนที่เป็นโรคนี้อยู่แล้ว ก็จะมีอาการ เช่น อาการหอบหืด รุนแรงมากขึ้นได้

ปัจจัยต่อมา ได้แก่ก๊าซต่างๆ ที่เกิดขึ้นจากการเผาไหม้ของเชื้อเพลิงในรถยนต์ หรือเกิดจากกระบวนการเผาไหม้ ในโรงงานอุตสาหกรรม เช่น ก๊าซคาร์บอนมอนอกไซด์ ก๊าซโอโซน ก๊าซซัลเฟอร์ไดออกไซด์ ก๊าซไนโตรเจนไดออกไซด์ แม้ว่าในปัจจุบัน การศึกษาโดยวัดปริมาณก๊าซต่างๆดังกล่าว ในเขตกรุงเทพมหานคร จะพบว่าระดับของก๊าซยังไม่สูงเกินค่ามาตรฐานที่กำหนดไว้ แต่มีแนวโน้มว่าระดับของก๊าซเหล่านี้กำลังเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ก๊าซเหล่านี้จะไปทำให้อาการของโรคภูมิแพ้ รุนแรงมากขึ้น

ในปัจจุบัน มีความพยายามควบคุมปริมาณฝุ่นละออง และก๊าซต่างๆที่เป็นพิษนี้ ให้ต่ำกว่าระดับที่เป็นอยู่ โดยเฉพาะในพื้นที่กรุงเทพมหานครและเขตอุตสาหกรรม ทั้งการควบคุมปริมาณฝุ่นละอองที่เกิดจากการก่อสร้าง ควบคุมก๊าซพิษที่ผลิตจากโรงงานอุตสาหกรรม และควบคุมปริมาณไอเสียจากรถยนต์ เพื่อที่จะทำให้คุณภาพอากาศดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ ซึ่งถ้าการรณรงค์ต่างๆเหล่านี้ประสบความสำเร็จ ก็น่าจะลดจำนวนและความรุนแรงของโรคภูมิแพ้ลงได้เช่นกัน.

ลดกำมะถัน…เพื่ออากาศบริสุทธิ์(ต.ค.2540)

สาเหตุหลักของมลภาวะทางอากาศ โดยเฉพาะในเมืองใหญ่ๆทั้งหลายทั่วโลก คงหนีไม่พ้นไอเสียจากรถยนต์ เมื่อเร็วๆนี้ถึงกับมีเมืองหลวงของบางประเทศต้องประกาศ "ปิดเมือง"ห้ามรถยนต์วิ่ง เนื่องจากปริมาณกาซพิษขึ้นสู่ระดับที่สูงมาก จนเป็นอันตรายต่อประชาชน

ในบรรดาจำเลยที่ถูกพาดพิงถึงบ่อยๆได้แก่ สารไฮโดรคาร์บอนหรือเบนซิน, ออกไซด์ของไนโตรเจน (NOx), คาร์บอนมอนอกไซด์ และฝุ่นละอองในอากาศ

แต่ว่าในน้ำมันเชื้อเพลิงทั้งน้ำมัน"เบนซิน"ที่เราชอบเรียกขานกัน และน้ำมันดีเซลล้วนมีสารอีกตัวหนึ่งได้แก่กำมะถัน เป็นส่วนประกอบอยู่ด้วยในปริมาณน้อยๆ แม้จะไม่มีชื่อเสียงโด่งดังในการทำอันตรายต่อผู้คน เท่าพวกพ้องอีก 2 - 3 ตัวที่ขึ้นชื่อไว้ แต่ปัญหาที่ถูกเพ่งเล็งคือ"กำมะถัน"ทำตัวเป็นพิษต่อระบบกำจัดไอเสียของรถยนต์

เมื่อประมาณกลางปีที่ผ่านมา มีการเสนอในที่ประชุมกลุ่มประชาคมยุโรป ให้ลดค่ามาตรฐานของสารพิษที่สำคัญในอากาศคือ NOx และ PM10 (ฝุ่นละอองที่มีขนาดเล็กกว่า 10 ไมครอน) ลงจากปัจจุบัน เนื่องจากทั้งคู่มีส่วนสำคัญ ในการทำให้เกิดความผิดปกติร้ายแรงต่อระบบทางเดินหายใจ ประมาณว่าในปีหนึ่งๆ เฉพาะในอังกฤษ มีผู้เสียชีวิตจากการสูดดม PM10 มากกว่า 10,000 คน

โดยทั่วไปเท่าที่สัมผัสได้และมองเห็นด้วยตาเปล่า จะพบว่ามีฝุ่นละอองล่องลอยในอากาศเป็นจำนวนมาก แต่ฝุ่นที่เห็นหรือสัมผัสได้นี้จะมีขนาดค่อนข้างใหญ่ ซึ่งเมื่อสูดดมเข้าไปมักจะถูกดักจับไว้ได้ด้วยขนจมูก หรือเยื่อบุหลอดลมที่มีขนเล็กๆและเมือกคอยดักจับสิ่งแปลกปลอม จะมีฝุ่นที่ขนาดเล็กกว่า 10 - 20 ไมครอนเท่านั้น ที่จะเล็ดลอดลงไปถึงหลอดลมขนาดเล็กๆลึกลงไปในปอด และทำอันตรายต่อร่างกายได้

NOx สามารถถูกกำจัดโดยคาตาไลติค คอนเวอร์เตอร์ ในขณะที่ PM10 สามารถใช้ตัวกรองดักจับได้ แต่อุปกรณ์ทั้งสองจะมีประสิทธิภาพลดลง ถ้าในเชื้อเพลิงที่ใช้มีปริมาณกำมะถันอยู่สูง เพราะฉะนั้นเป้าประเด็นจึงพุ่งไปที่ การลดปริมาณกำมะถันในน้ำมันเชื้อเพลิงลง

ปัจจุบันในบางประเทศเช่นในกลุ่มสแกนดิเนเวีย มีระดับกำมะถันในเชื้อเพลิงต่ำมาก ที่ระดับประมาณ 10 - 50 ส่วนในล้านส่วน (ppm) เท่านั้น ในขณะที่พื้นที่อื่นๆในยุโรปมีระดับกำมะถันเฉลี่ยในน้ำมันดีเซลที่ระดับ 200 ppm…
แล้วความต้องการของข้อกำหนดอยู่ที่เท่าไหร่ ?

ในราวเดือนเมษายนที่ผ่านมา ที่ประชุมรัฐสภายุโรป เสนอให้ลดปริมาณกำมะถันในน้ำมันเบนซินลง เหลือ 30 ppm ภายในปี ค.ศ.2000 สำหรับน้ำมันดีเซลให้ลดเหลือ 100 ppm ในปี 2000 และภายในปี 2005 ต้องลงไปที่ระดับ 50 ppm
เป้าหมายหลักของอากาศบริสุทธิ์ในเมืองใหญ่เพ่งเล็งไปที่ น้ำมันดีเซลซึ่งสรุปว่าเป็นต้นตอสำคัญของ NOx และ PM10 มีการประมาณกันว่าในกรุงลอนดอน เครื่องยนต์ดีเซลจากรถประจำทาง รถบรรทุก และแทกซี่เป็นผู้สร้าง PM10 ถึง 90 เปอร์เซนต์ของ PM10 ที่ล่องลอยอยู่ในอากาศทั้งหมด และเครื่องกรองไอเสียหรือแคต ที่ติดตั้งในรถดีเซลรุ่นเดิมๆ ก็มีเพียงขีดความสามารถในการกำจัดคาร์บอนมอนอกไซด์และไฮโดรคาร์บอน แต่ไม่สามารถจัดการกับ NOx ได้ สำหรับแคตที่สามารถกำจัด NOx (de NOX-KAT) ในรถยนต์ดีเซลออกไปได้นั้นเพิ่งมีการคิดค้นขึ้นไม่นานนี้ แต่มีข้อแม้คือต้องใช้ร่วมกับน้ำมันที่มีระดับกำมะถันต่ำมาก และเช่นเดียวกัน อุปกรณ์ดักจับ PM10 ที่พัฒนาขึ้นมา ซึ่งมีหลักการทำงานโดยการเผาผลาญอนุภาคเหล่านี้ให้หมด ด้วยการใช้พลาตินัมเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา ก็มีจุดอ่อนที่พลาตินัมจะเสื่อมสมรรถภาพ ถ้าเจอกับกำมะถันเข้า ระดับกำมะถันที่ผู้ผลิตอุปกรณ์นี้กล่าวว่าสามารถทนได้มีค่าเพียง 10 ppm เท่านั้น

แน่นอน นักอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมและบริษัทผู้ผลิตรถยนต์ รีบออกมาสนับสนุนข้อเสนอดังกล่าว เพราะการจะสร้าง "CLEAN VEHICLE" ออกมาโดยยังมีเชื้อเพลิงที่ไม่สะอาด ย่อมเป็นภาระหนักกับผู้ผลิตรถยนต์ แต่ผู้ที่เดือดร้อนจากเกณฑ์ดังกล่าว คือบริษัทน้ำมันทั้งหลายก็ออกโรงตอบโต้ เพราะต้องเสียเงินในการปรับปรุงกระบวนการกลั่นเพิ่มขึ้นไปอีก

ตัวแทนจากบริษัทน้ำมันกล่าวว่ากลุ่มบริษัทน้ำมันในยุโรป เพิ่งจะลดค่ากำมะถันจาก 2000 ppm ลงเหลือ 500 ppm เมื่อเดือนตุลาคมปีที่แล้ว ถ้าจะต้องลดลงอีกตามที่เสนอไว้ อาจจะต้องเสียค่าใช้จ่ายในการปรับปรุงระบบการกลั่นน้ำมัน สูงถึงห้าแสนล้านบาททีเดียว พร้อมทั้งโยนไปให้บริษัทผู้ผลิตรถยนต์ว่า การจะปรับปรุงประสิทธิภาพเครื่องยนต์ ให้ผลิตมลภาวะลดลง จะเสียค่าใช้จ่ายน้อยกว่าการปรับปรุงน้ำมันถึง 6 - 7 เท่าทีเดียว

ดูเหมือนว่าจะมีผู้เข้าข้างบริษัทรถยนต์มากกว่าบริษัทน้ำมัน นักอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมบอกว่า การปรับปรุงคุณภาพน้ำมันจะมีผลต่อสภาวะแวดล้อมทันที นั่นหมายถึงทั้งรถเก่าและรถใหม่ก็จะผลิตมลภาวะลดลง และยังมีผู้คำนวณออกมาว่าสำหรับการลดปริมาณกำมะถันให้เหลือ 30 ppm นั้น ผู้ที่ใช้รถยนต์เฉลี่ย 12,600 กิโลเมตรต่อปี น่าจะเสียค่าน้ำมันอันเป็นผลพวงจากการปรับปรุงครั้งนี้เพิ่มขึ้นเพียงปีละ 230 บาท

ยังมีเวลาอีกกว่าหนึ่งปีในการพิจารณาลงมติผ่านข้อบังคับที่มีผู้เสนอมานี้ ซึ่งมีทั้งประเทศที่สนับสนุน และประเทศที่คัดค้านอยู่ในกลุ่มประชาคมยุโรปนั่นเองขึ้นอยู่กับใครจะได้ประโยชน์จากฝ่ายใด เส้นทางสู่อากาศที่สะอาดบริสุทธิ์ยังรกรุงรัง และทอดตัวอีกยาวไกล